Ρέυκιαβικ

(Reykjavik). Πόλη της νοτιοδυτικής Ισλανδίας, πρωτεύουσα της χώρας. Η Ρ., που βρίσκεται στη νότια ακτή του κόλπου Φάξαφλοϊ, εκτείνεται σε πεδινή ζώνη, από τη χερσόνησο της Σελτγιάρνανες μέχρι τη μικρή λίμνη Τγιέρναν, ενώ μερικές κατοικημένες συνοικίες φτάνουν μέχρι τους λόφους που βρίσκονται στα πλευρά της λίμνης στα Δ και τα A. H πόλη, που διατηρεί ακόμα μερικά από τα τυπικά ξύλινα χαμηλά και ζωηρόχρωμα σπίτια, αποτελείται από σύγχρονα κτίρια, που πλαισιώνουν πλατιές και ευθύγραμμες λεωφόρους. Έδρα της κυβέρνησης, του ανώτατου δικαστηρίου, του πανεπιστημίου (που ιδρύθηκε το 1911), δύο επισκοπών (προτεσταντικής και καθολικής) και διάφορων εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων, η Ρ., είναι επίσης το σπουδαιότερο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της χώρας. Εκτός από την ευνοϊκή της θέση, η πόλη οφείλει την ανάπτυξή της στην εμπορική και επιβατική κίνηση του λιμανιού της, το οποίο, επειδή είναι πάντοτε ελεύθερο από τους πάγους, είναι σκάλα πολλών γραμμών ναυσιπλοΐας για την Αμερική και την Ευρώπη. Αξιοσημείωτη σπουδαιότητα έχει επίσης ο αερολιμένας, που βρίσκεται στα περίχωρα της πόλης και είναι σταθμός των αεροπορικών γραμμών που περνούν πάνω από τον πόλο για το Άνκορατζ της Αλάσκας. Η οικονομία της Ρ. βασίζεται κυρίως στην αλιεία, και στην επεξεργασία και κονσερβοποιία ψαριών, που εξάγονται σε σημαντικές ποσότητες μαζί με το μουρουνέλαιο. Ναυπηγεία και διάφορες άλλες βιομηχανίες (υφαντουργίας, μηχανών), οι οποίες ιδρύθηκαν χάρη στις εγκαταστάσεις ισχυρών σταθμών παραγωγής ηλεκτρισμού, που χρησιμοποιούν τα νερά των θερμοπηγών, που βρίσκονται στα περίχωρα της πόλης, συμπληρώνουν το πλαίσιο της οικονομικής ζωής. Η Ρ. ιδρύθηκε το 874 και υπήρξε για μεγάλο διάστημα η μοναδική μόνιμη εγκατάσταση των Βίκινγκς στην Ισλανδία. Η ανάπτυξη της υπήρξε αρκετά αργή, γιατί το 1880 ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τους 2.600 κάτ.· αργότερα όμως, η δημογραφική ανάπτυξη πήρε ταχύτερο ρυθμό, ιδιαίτερα αφότου έγινε, το 1918, πρωτεύουσα του νέου κράτους, που ιδρύθηκε τότε, και σήμερα η πόλη έχει τα περίπου 2/5 του συνολικού πληθυσμού του νησιού. Η Ρ. προσφέρει το θέαμα των δημόσιων κτιρίων της και της οργάνωσης της ζωής της (μουσεία), το Κοινοβούλιο, τις εγκαταστάσεις κεντρικής θέρμανσης, βασισμένες μόνο στο ζεστό νερό που αναβλύζει από τις ηφαιστειακές πηγές. Αλλά αυτή θα είναι μόνο η αρχή από τις ενδιαφέρουσες εκδρομές που απαιτούν μισή ή και ολόκληρη μέρα: η Θίνγκβελιρ, η ευρεία ηφαιστειογενής πεδιάδα, με τη λίμνη της, σήμερα εθνικό πάρκο, με τα ποικίλα και θαυμάσια τοπία της, που υπήρξε η έδρα του Άλθινγκ· ο μεγάλος γκέιζερ (θεαματική εκτίναξη καυτού νερού που γίνεται περιοδικά σε τακτά διαστήματα) με το μικρό γκέιζερ που, αν και λιγότερο θεαματικός, προσφέρει περισσότερες φορές την ημέρα το θέαμα της έκρηξής του, οι καταρράκτες Γκούλφος, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το μεγάλο γκέιζερ, που κάτω από τις ακτίνες του απογευματινού ήλιου είναι αντάξιες του χαρακτηρισμού τους: «χρυσοί καταρράκτες». Μετά από αυτά, ενδιαφέρον παρουσιάζει και μια επίσκεψη στην Κρίσουβκ, που προσφέρει ανεπανάληπτα ηφαιστειακά φαινόμενα, και στη Χβάλφγερντουρ (φιορδ των φαλαινών) όπου γίνεται η επεξεργασία των αλιευομένων φαλαινών. Η διαδρομή γίνεται κατά μήκος της κοιλάδας με τους τεράστιους παγετώνες της. Αριστερά υψώνονται οι παγετώνες του Λάγκγαικουλ. Από τη Ρ. μπορεί κανείς να επισκεφτεί το Χέκλα, το γνωστότερο ηφαίστειο στο νησί. Τη θέα του Χέκλα και άλλων ηφαιστειακών κρατήρων, των παγετώνων και του ηφαιστειογενούς νησιού Σούρτσεϊ που αναδύθηκε από τη θάλασσα με την έκρηξη του 1963, μπορούμε να την απολαύσουμε με μια δίωρη αεροπορική διαδρομή που το καλοκαίρι πραγματοποιείται καθημερινά, ενώ ένα άλλο τρίωρο περίπου αεροπορικό ταξίδι φέρνει στη βορινή παραλία όπου θαυμάζει κανείς τον ήλιο του μεσονυκτίου, πετώντας πάνω από τις κορυφές και τους παγετώνες της κεντρικής Ισλανδίας. Με το αεροπλάνο, και μέσα σε μια μέρα, μπορεί κανείς να πάει, ξεκινώντας από τη Ρ., στο κεντρικό λιμάνι των νησιών Βέσταμανεϊγιαρ, βασικό αλιευτικό κέντρο της Ισλανδίας. Ενδιαφέρον είναι και το ταξίδι από τη Ρ. στην Άκουρεϊρι κατά μήκος της βορειοδυτικής παραλίας με στάση στην Μπλέντουος. Από την Άκουρεϊρι φτάνει κανείς μέχρι τους καταρράκτες Γκόταφους και ακόμα μακρύτερα, μέχρι τη λίμνη Μίβατν, που είναι και το μεγαλύτερο αξιοθέατο της βόρειας Ισλανδίας. Μια πιο μεγάλη διαδρομή οδηγεί μέχρι τους καταρράκτες Ντέτιφς (τους πιο μεγάλους και εντυπωσιακούς καταρράκτες του νησιού) και μέχρι το «κάνιον» του Άσμπιργκι. Το δρομολόγιο μέσα από τα άγρια και ακατοίκητα οροπέδια του κεντρικού νησιού, τις λίμνες και τα ηφαίστειά του μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αθλητικό χαρακτήρα. Πάντως ένα τοπικό γραφείο ταξιδίων οργανώνει τέτοιες εκδρομές εφοδιάζοντας τους τουρίστες με οχήματα τύπου τζιπ και με υλικό για κατασκήνωση. Μια άλλη εμπειρία είναι οι περίπατοι με τα πόνι. Η Ρ. είναι ακόμα η βάση των μικρών αεροπορικών δρομολογίων (από μία μέχρι τέσσερις μέρες) προς τις αντίθετες άκρες του Ατλαντικού, απ’ όπου απέχει λιγότερο από ότι η Ευρώπη και έτσι μπορεί να φτάσει κανείς μέχρι τη Γροιλανδία. Τα ξενοδοχεία στη Ρ. δεν είναι πολλά, αλλά είναι όλα αναπαυτικά αν και απλά, χωρίς πολυτέλειες. Στη Ρ. νοικιάζονται και δωμάτια σε σπίτια, γιατί υπάρχει έλλειψη ξενοδοχείων. Η κουζίνα μοιάζει πολύ με τη δανική και τη νορβηγική και οι σπεσιαλιτέ της είναι το σκιρ (skyr) ένα είδος πηγμένου γάλακτος που το τρώνε ως χωνευτικό, το χάνγκικζοτ (hangikjot) καπνιστό αρνί και το χάρντιφισκουρ (hardifiskur) ξερό καπνιστό ψάρι. Πίνεται ευχάριστα το γάλα και η μπίρα, ενώ είναι δύσκολο να βρει κανείς αλκοόλ. Ρέυκιαβικ: μια χαρακτηριστική συνοικία της πόλης με τα χαμηλά και ζωηρόχρωμα σπίτια.